Epilog

Przystojny, ciemnowłosy mężczyzna stanął przed lustrem, wiążąc swój czarny krawat. Zastanawiał się, czego mu brakuje. Garnitur leżał na nim idealnie, a kołnierzyk koszuli dopiero co poprawiał... Miał wrażenie, że mimo to jest jakiś niewyraźny, pusty i ponury.
Nagle przypomniał sobie o bardzo ważnej rzeczy. Na jego twarzy pojawił się zarys prawdziwego, szczerego uśmiechu i nareszcie wiedział, że to on jest niezbędny.


-Powinieneś już dawno wyjść, spóźnisz się do pracy-drobna kobieta weszła do pokoju, wręczając mu w dłonie kubek świeżo mielonej kawy. -Jak będziesz wracał to nie zapomnij...
Mężczyzna przerwał jej, zatykając jej usta słodkim pocałunkiem.
-Nie zapomnę-obiecał, szeroko się uśmiechając.
-Mówię poważnie, Teodor-powiedziała z irytacją. -Nie wiesz nawet o czym chciałam ci powiedzieć...-splotła ręce na piersi, patrząc na niego z politowaniem.
-Mam zrobić zakupy, zapłacić rachunki w ministerstwie, wysłać sowę do magomedyka i jeszcze odwiedzić twojego ojca-wyrecytował z pamięci, mocno przyciągając ją do siebie. -Ale obawiam się, że będę musiał to przełożyć na inny dzień-powiedział po dłuższej chwili, krzywiąc się przy tym nieznacznie.
-Wiedziałam-Lena wzniosła oczy ku niebu, patrząc na mężczyznę z irytacją. Próbowała się od niego odsunąć, jednak ten uniemożliwił jej to, przywołując na twarz rozbrajający uśmiech. Nie potrafiła mu się oprzeć.
-Myślałem, że posiedzę dłużej w pracy. Sprawa Dracona coraz bardziej mnie pochłania...
-No tak-kobieta nieco złagodniała, przypominając sobie o ich wspólnym przyjacielu. -Minęło już tyle lat-westchnęła, mocniej wtulając się w ciało męża. -Przeraża mnie myśl o tym, jak mu musi być tam okropnie...
-Tak, mnie też-przyznał cicho Teodor.
Prawda była taka, że miał, przez to wszystko niemałe wyrzuty sumienia. Malfoy siedział w Azkabanie, podczas gdy on żył sobie szczęśliwie u boku kobiety swojego życia. Co prawda, długo się przed tym bronił. Zwlekali z ślubem, ale w końcu poddał się i wspólnie z nią założył rodzinę...
Jego wzrok mimowolnie powędrował na lekko zaokrąglony brzuch Leny. Wkrótce mieli zostać rodzicami.
Teodor lada chwila miał stać się głową rodziny. Musiał być odpowiedzialnym ojcem i dobrym mężem, a co za tym szło, również lojalnym przyjacielem.  Sprawa Dracona musiała zostać zamknięta.
-Lepiej już pójdę-stwierdził, wyrywając się z zamyślenia. Odstawił kubek kawy, po czym złożył delikatny pocałunek na policzku Leny i wyszedł z domu.

                                                                            ***

Przez lata, ulica Śmiertelnego Nokturnu zmieniła się nie do poznania. Dawniej obskurne i walące się kamienice zostały wyremontowane, a standard życia zmienił się na znacznie bardziej komfortowy. Wszelkie Czarno Magiczne i niebezpieczne miejsca zniknęły, zastąpione przez sklepy i biura dla porządnych Czarodziei. Założono tu szpital, a nawet drugi, konkurencyjny dla Gringotta bank. Teraz Nokturn był drugą ulicą Pokątną, na którą wszyscy bardzo chętnie przychodzili. Ta część magicznego Londynu, nigdy wcześniej nie była równie kolorowa, spokojna i bezpieczna.

Wszyscy czarodzieje witali się wesoło z Teodorem, który wraz z upływającymi latami, stał się rozpoznawalny i lubiany. Obdarzali go uprzejmymi uśmiechami, a czasem nawet z życzliwego serca wręczali mu w dłoń kubek kawy na dobry poranek.
Po zakończeniu wojny, Nott oddał się prawu. Został dobrym, szanowanym prawnikiem, który wkrótce zasłużył się ministerstwu, wysyłając do Azkabanu wielu niebezpiecznych przestępców. Ludzie byli mu wdzięczni - nieraz pomógł w sprawach miasta, a kiedy zarobił wystarczającą sumę pieniędzy, nie szczędził ich na pomoc innym.
Życie tego niezwykłego Ślizgona, mimo wielu przeszkód, wkrótce ułożyło się naprawdę znakomicie. Miał kochającą żonę, dziecko w drodze, dobrą pracę i szanujących go ludzi. Mimo wszystko nie zapominał o swojej przeszłości. Pewne sprawy dalej nie pozostawały domknięte, a on za cel postawił sobie doprowadzenie ich do końca. Wszedł do swojej kancelarii, znajdującej się zaledwie parę minut drogi od mieszkania, w której wcześniej pomieszkiwał z przyjaciółmi, a teraz na stałe wprowadził się do niego z Leną. Zdjął z siebie swój ciemny płaszcz, powiesił go na wieszaku przy drzwiach, po czym z delikatnym uśmiechem usiadł przy biurku.

-Hej Teodor-wesoły głos zabrzmiał mu nad głową, a on nie mógł powstrzymać się od delikatnego uśmiechu, którym obdarował przyglądającą mu się Pansy.
-Cześć-przywitał się, patrząc na kobietę z zadowoleniem. Po wojnie została świetną aurorką. Z pewnością ten wybór był pokierowany doświadczeniami z Malfoy Manor. Dziewczyna przeżyła tam straszne chwile, a teraz pragnęła zmieniać świat, wtrącając do Azkabanu ludzi, którzy byli równie okrutni co ci, których spotkała w przeszłości. Oczywiście nigdy nie przyznała tego na głos, ale Teodor nie miał wątpliwości co do swojej przyjaciółki.
Mimo tego, że jej mąż zerwał z Teodorem wszelkie kontakty, ona sama czasem wpadała do niego, nie mogąc tak po prostu go zostawić. Nie rozumiała dlaczego Nott doniósł na Malfoya. W głębi duszy, z wstydem musiała jednak przyznać, że jest mu za to wdzięczna. Teodor uratował jej ukochanego od Azkabanu.
-Dzisiejszy prorok-rzuciła mu na biurko gazetę, sama opadając na krzesło naprzeciwko niego.
-Coś się stało?-zapytał, unosząc wzrok znad gazety. Uśmiech zszedł z twarzy kobiety. Spoważniała nieco, podpierając głowę, o położony na blacie biurka łokieć.
-Dziś rocznica-wyjaśniła ponuro. -W dodatku dziesiąta. To strasznie dużo czasu, Teo-dodała posępnie. -Blaise od rana chodzi wkurzony, a jak się dowiedział, że idę do ciebie, to myślałam, że zaraz coś rozwali-zaśmiała się cicho, jednak w jej oczach nie było widać radości.
-Jak on się czuje?-zapytał Teodor, ze znudzeniem przerzucając kolejne kartki gazety. Cała została poświęcona wojnie, bitwie i ciekawym historiom z tamtych czasów. Rocznica wielkiej bitwy o Hogwart była świętem upamiętniającym zarówno zwycięstwo jak i poległych w wyniku wojny.
-Jest przygnębiony-stwierdziła cicho Pansy. -No i brakuje mu ciebie-dodała już nieco głośniej, patrząc na niego z całkowitą powagą.
-Ostatni raz kiedy się widzieliśmy, żałował, że nie zginąłem-Teodor wykrzywił usta w smutnym uśmiechu, odkładając na bok gazetę. -Jak się domyślam, ty nie masz o mnie wiele lepszego zdania.
-Daj spokój, Teodor-Pansy machnęła lekceważąco ręką. -To co zrobiłeś było...-zamilkła, szukając odpowiedniego słowa. -...było odważne.
Mężczyzna zmarszczył brwi, przejeżdżając dłonią po swoim kilkudniowym zaroście.
-Co było "odważne"?-zapytał w końcu z niezrozumieniem.
-Przez dłuższy czas nienawidziłam cię tak jak on. Potem, po paru miesiącach, zaczęłam cię tu odwiedzać. Nie miałam pojęcia dlaczego posunąłeś się do czegoś takiego, ale wkrótce zrozumiałam-powiedziała łagodnie, przyjacielsko ściskając jego dłoń. -Uratowaliście go, prawda?-zapytała, co bardzo zaskoczyło Teodora. Oprócz Leny nikt o tym nie wiedział.
-Skąd ty...?
-Wierzyłam, że Blaise ma cudownych przyjaciół. Że ja mam cudownych przyjaciół. Żaden z was nigdy nie zrobiłby czegoś takiego. To co zrobiłeś... musiało mieć jakiś głębszy sens.
Mężczyzna westchnął cicho, wspominając dawne, bolesne czasy.
-Kiedy to zrobiłem, w głębi serca liczyłem na to, że pewnego dnia zrozumie i mi wybaczy. Owszem nie dziwię mu się ale...
-Zamierzasz się z nim pogodzić? Jakoś mu wyjaśnić?-podsunęła nieśmiało kobieta. Próbowała przemówić do rozumu męża, ale ten za nic w świecie nie chciał jej słuchać, przekonany, że jego przyjaciel splamił swój honor, uciekając się do tak podłego i żałosnego uczynku.
-Pewnie, że tak. Razem z Draconem mu wyjaśnimy-Teodor uśmiechnął się szeroko, odsuwając szufladę biurka i wyciągając z niej grubą teczkę z podpisem "MALFOY".
-Czy ty...?-Pansy spojrzała na niego ze zdziwieniem, nie mogąc uwierzyć w to co mówi jej mężczyzna.
-Jeżeli masz na myśli, że użyłem swojego Ślizgońskiego geniuszu i wreszcie znalazłem pomysł żeby wyciągnąć go z więzienia, to odpowiedź brzmi "tak".
Pansy przez chwilę nie posiadała się z radości. Przez dłuższy moment, walczyła ze sobą, żeby nie rzucić mu się na szyję, jednak w końcu uściskała przyjaciela, dziękując Merlinowi, że nie odsunęła się od Teodora tak jak zrobił to jej mąż. Po chwili jednak spoważniała. Zmarszczyła brwi i spojrzała na przyjaciela z nieprzekonaniem.
-Jak zamierzasz to zrobić, jednocześnie nie wpakowując się w kłopoty?-zapytała niepewnie. -Teodor, Lena jest w ciąży. Dopiero co się pobraliście. Nie po to marzyła przez dziesięć lat na moment w którym wreszcie poprosisz ją o rękę, żeby teraz nagle cię straciła...
-Wszystko jest w jak największym porządku-zapewnił ją, wyginając usta w szerokim uśmiechu. -W tej teczce znajdują się wystarczające dokumenty, które będą świadczyły o niewinności Dracona.
-A czy to się nie wyda dziwne, kiedy człowiek, który doniósł na niego i skazał go na więzienie z dnia na dzień zawita do Azkabanu i powie, że w rzeczywistości jest niewinny?-kobieta nie zdawała się przekonana.
-Pansy-Teodor nieco rozbawiony, położył ręce na jej ramionach i zmusił ją do tego aby wstała z krzesła. -Jak już mówiłem, wszystko jest dopracowane z najmniejszymi szczegółami. Lepiej już wracaj do domu, gdzie czekają na ciebie dzieci i mąż, ugotuj im dobrą, świąteczną kolację i licz na to, że w najbliższym czasie do waszych drzwi zapuka Malfoy.
Kobieta podeszła do drzwi i zarzuciła na siebie płaszcz, po czym zaczęła zapinać jego guziki, nie mogąc powstrzymać cisnącego się na jej usta rozmarzonego uśmiechu.
-Wyobrażam sobie jak opiera się o framugę naszych drzwi i rzuca jakimś nieśmiesznym tekstem-zaśmiała się cicho, a widząc rozbawionego Teodora jej nastrój znacznie się poprawił. -Ale masz rację, powinnam już wracać-dodała po chwili. -Mój ukochany czeka-tu pomachała Teodorowi, po czym wyszła z kancelarii prawniczej z nową nadzieją.

                                                                              ***

Draco siedział na betonowej podłodze, z otępieniem wpatrując się w przeciwległą ścianę swojej celi. Nudziło mu się niemiłosiernie. Ponieważ został skazany za niemałe zbrodnie, jego życie stało się niezwykle uciążliwe. Owszem, wytrzymał już dziesięć lat, ale świadomość, że jego życie nigdy się już nie zmieni, pogrążała go w coraz to większej rezygnacji i niewzruszeniu.
Jedyne co urozmaicało jego rozkład dnia, to posiłki. W tym czasie miał okazję do zawierania nowych znajomości. Nie robił tego, bo i po co kiedy znajdujący się w Azkabanie czarodzieje nie byli zbyt dobrym towarzystwem, ale coś się przynajmniej działo. Mimo wszystko nie chciał być wybredny. Doceniał okno, które co prawda zasłonięte żelaznymi kratami, dawało mu widok na rozszalałe morze, którego wysokie fale rozbijały się o mury więzienia. Często zastanawiał się jak to by było na powrót poczuć wiatr na swej twarzy, promienie słońca albo czyjś dotyk...
Mocno zacisnął powieki, starając się wypędzić z głowy wszelkie wspomnienia. Każda, chociaż krótka myśl związana z jego dawnym życiem wbijała w jego serce sztylet.
Starał się pocieszać, że podjął właściwą decyzję. Ratował przyjaciół, którzy, miał nadzieję, czerpali teraz wszystko z doczesnego życia. Jedyne czego pragnął to to, żeby byli szczęśliwi.
-Malfoy do cholery jasnej!-otworzył oczy, ze zdziwieniem wpatrując się w znajomego strażnika. Widywał go tu już od wielu lat i zdążył się z nim zapoznać.
-Zamyśliłem się-wyjaśnił, wstając z podłogi i podchodząc do krat. Kiedy te otworzyły się, posłusznie odwrócił się do tyłu, wyciągając nadgarstki w stronę mężczyzny. -Zamierzasz je związać zaklęciem czy nie?-zapytał nieco zirytowany, kiedy ten nic nie robił, tylko przyglądał mu się z rozbawieniem.
-Nie ma takiej potrzeby. Jesteś wolny.
Blondyn uśmiechnął się z kpiną, przenosząc przepełniony politowaniem wzrok na strażnika.
-Bardzo jesteś śmieszny-stwierdził oschle. -Gdyby moje sprawowanie nie miało znaczenia, dawno przywaliłbym ci w tą uśmiechniętą gębę-dodał pod nosem, na powrót łącząc nadgarstki. Spojrzał na niego z wyczekiwaniem, jednak ten nadal nic nie robił. -Serio nie zamierzasz mnie skuć?-zapytał ze znudzeniem.
-Malfoy, jesteś wolny-strażnik uśmiechnął się łagodnie.
-Coś ty się nagle taki miły zrobił?
-Po prostu się cieszę. Za to, że jednak jesteś niewinny-powiedział, wyciągając w jego stronę rękę. Blondwłosy mężczyzna ujął ją niepewnie, delikatnie nią potrząsając. Kiedy ostatnio wymienił z kimś przyjacielski uścisk dłoni?
-Mówisz poważnie?-zapytał cicho, niemal niedosłyszalnie. Byłby naprawdę zdołowany, gdyby strażnik tylko bawiłby się jego kosztem.
-Och, skończ już gadać-strażnik złapał go za ramię i wyciągnął z celi, prowadząc go ciemnym korytarzem. Draco dalej nie mógł uwierzyć w to co się dzieje. Przez chwilę nawet podejrzewał podstęp, jednak kiedy pracownicy więzienia wydali mu jego rzeczy i wraz z nim przenieśli się do ministerstwa, powoli zaczął wierzyć w słowa strażnika.

                                                                       ***

Teodor Nott - przystojny, elegancki i bardzo bogaty prawnik stał na mugolskiej ulicy, z zadowoleniem opierając się o czerwoną budkę telefoniczną prowadzącą do ministerstwa magii. Z niecierpliwością czekał na tego, który lada chwila mógł się tu pojawić.
Dla zajęcia czasu, zaczął ze znudzeniem liczyć samochody, które mknęły przed siebie, przez ruchliwą ulicę Londynu. Nie mógł się jednak na tym skupić. W momencie, w którym myślał, że już nie wytrzyma, drzwi budki telefonicznej otworzyły się i wyszedł przez nie wysoki, blondwłosy mężczyzna z plecakiem zawieszonym przez ramię. Przez chwilę rozglądał się po ulicy, chłonąc ten widok z niekrytą fascynacją. Odkąd ostatni raz był na dworze, minęło naprawdę dużo czasu.
W końcu jednak jego spojrzenie zatrzymało się na mężczyźnie, opierającym się o budkę telefoniczną. Przyjrzał mu się uważnie, po czym wygiął usta w delikatnym uśmiechu. Jak gdyby nigdy nic stanął obok niego i razem z nim zaczął liczyć przejeżdżające przez ulicę samochody.
-Wyleczyłeś oko-zauważył, patrząc na niego mimochodem. Oczy Teodora na powrót stały się ciemnobrązowe, lśniące i wesołe. -Gdzie się podziała piracka przepaska?-zakpił, ciężko wzdychając. Jeszcze nigdy wcześniej nie cieszył się tak ze świeżego powietrza.
-Odkąd twoja Granger pracuje w Mungu, nie takie rzeczy udało im się uleczyć-stwierdził spokojnie Teodor. -Oczywiście to nie ona mnie operowała. Ta kobieta nienawidzi mnie jak stary profesor Snape nienawidził mycia włosów. Prędzej wydrapałaby mi to oko niż...
-Nie mówmy o niej-poprosił cicho Draco, mierzwiąc dłonią swoje jasne włosy.
-Myślałem, że będzie pierwszą, z którą chciałbyś się spotkać kiedy wyjdziesz-zauważył nieco zbity z tropu mężczyzna. Spojrzał na przyjaciela ze zdziwieniem. -O co chodzi?
-Śnię o tym wystarczająco często. Potem się budzę, a w celi jest szaro i nudno i do tego jeszcze wszystko tak bardzo boli. Mój umysł wreszcie odtworzył inne opcje  więc skoro mogę być w Londynie, to o Hermionie mogę pomyśleć potem.
Teodor zaśmiał się cicho, kładąc dłoń na ramieniu przyjaciela.
-To nie sen, Draco-z satysfakcją obserwował zdziwienie malujące się na twarzy blondyna. -Właśnie spełniłem obietnicę, wyciągnąłem cię stąd.
Malfoy powoli analizował słowa przyjaciela. W końcu oparł się o ścianę budynku i z bladym uśmiechem osunął się po ścianie budynku.
-A więc jestem wolny?-zapytał, nie odrywając wzroku od ulicy, na której stale przejeżdżały samochody.
-Tak jakby...-Teodor usiadł obok niego, nie zważając na to, że facetowi w garniturze nie wypadają takie rzeczy. Szturchnął go w ramię, tak aby ten przeniósł na niego swoje spojrzenie, po czym posłał mu jeden z najbardziej szerokich uśmiechów na jakie było go stać. -Tak jakby obydwoje jesteśmy wreszcie wolni.
-Jak to zrobiłeś?-Draco nie krył zdziwienia.
-Wpłaciłem cholernie dużo pieniędzy, jako kaucję. No a poza tym wiesz... ma się teraz znajomości. Wierz lub nie, ale twój kumpel jest teraz wysoko postawionym prawnikiem.
-Nie wierzę-Draco zaśmiał się głośno, patrząc na przyjaciela z niedowierzaniem. -Teodor Nott prawnikiem?-zamyślił się, jednak po chwili ponownie wybuchł głośno śmiechem. -Stoczyłeś się stary!-oświadczył, po czym zerwał się z chodnika i wyciągnął dłoń w stronę Notta.
-No tak, ten garnitur mówi sam za siebie-tu całkiem rozbawiony okrążył przyjaciela, uważnie oglądając jego strój.
-Przestań-Teodor uśmiechnął się z rozbawieniem.
-Wyglądasz jak idiota-Draco skrzywił się, nie mogąc powstrzymać chichotu.
-Inaczej bym cię stąd nie wyciągnął-wyjaśnił Teodor, zaczynając iść przed siebie. -Sam rozumiesz. Byłem człowiekiem z ambicjami, świat stał przede mną otworem. Pech chciał, że stałem się najlepszym prawnikiem w mieście-zironizował, szturchając blondyna tak, że ten niemal wpadł na słup.
-Teodor?
-Hmm?
-Chyba jednak powinienem pójść do Granger...

                                                                            ***

Teleportował się na przedmieściach Londynu, gdzie jak powiedział mu Teodor, mieszkała szanowana i niebywale zdolna magomedyczka - Hermiona Granger. Szczerze zastanawiał się, dlaczego wybrała taki właśnie zawód. Nigdy nie była zafascynowana tą dziedziną nauki, o ile można tak mówić o kujonce Granger. To raczej on wiązał swoje plany z medycyną, postanawiając, że jeżeli tylko będzie mu to dane, spróbuje swoich sił jako Uzdrowiciel.
Jego myśli nie miały jednak okazji pogrążyć się w tym temacie, bo znalazł się przed jej domem. Hermiona mieszkała w małym, białym domku otoczonym wspaniałym ogrodem. Uśmiechnął się sam do siebie. Dziewczyna zawsze marzyła o takim życiu.
Niewiele się zastanawiając, przeskoczył przez niski płot ogradzający jej dom i nim się obejrzał stał przed jej drzwiami z ręką zawieszoną tuż przed ich powierzchnią. Co jeżeli ona już ułożyła sobie życie? Obiecała mu to. Wątpił by mieszkała w takim domu sama, zwykle była duszą towarzystwa. Była także piękna i inteligentna, a znalezienie odpowiedniego kandydata na męża, nie powinno być dla niej problemem.
-Ogarnij się mózgu-warknął sam do siebie. Nie po to siedział przez dziesięć lat w więzieniu, żeby po wyjściu nie odwiedzić miłości swojego życia. Nie czekając na więcej wątpliwości, zapukał do drzwi, czekając aż ktoś mu otworzy. Nic takiego jednak się nie działo. Nacisnął na klamkę, jednak drzwi okazały się zamknięte.
Westchnął cicho, z niedowierzaniem kręcąc głową. Podszedł do okna, zaglądając przez nie do środka domu. Urządzony był w bardzo ładnym stylu. Na każdym kroku można było wyczuć, że Hermiona przykładała do tego rękę. Wnętrze było przytulne i eleganckie.
Położył rękę na szybie, a kiedy ta posunęła się do przodu, sam nie mógł uwierzyć w swe szczęście. Niewiele myśląc, otworzył okno i wszedł przez nie do środka, cicho stawiając kroki na drewnianej podłodze.
Podświadomość mówiła mu, że włamanie do jej domu nie jest najmądrzejsze, ale w ostatnich latach nauczył się, że dużo bardziej skuteczne jest słuchanie serca. Z największą ostrożnością rozglądał się po domu, uważnie chłonąc każdy jego szczegół. Podszedł do kominka i wziął do ręki jedną z fotografii. Hermiona i Ron. Uśmiechnięci. Szczęśliwi. Wolni. Czyżby to on był teraz najważniejszy w sercu tej dziewczyny?
Westchnął cicho, sunąc opuszkami palców po ruchomej fotografii. Co jeżeli on już po prostu nie może jej odzyskać?
-Przestań myśleć, Malfoy-zganił się, szybko odkładając zdjęcie na miejsce. Wyszedł z salonu i wszedł do korytarza wytapetowanego kwiaciastą tapetą. Niewiele myśląc, wszedł do pierwszych, lepszych drzwi, a kiedy natknął się na sypialnię i ją leżącą w łóżku, coś ścisnęło jego serce.

                                                                          ***

Ile czasu czekał na to by ją zobaczyć? Przez ile dni żył bezpodstawną nadzieją na to, że pewnego dnia jednak ją spotka? Ile nocy śnił o niej, marząc o jej bliskości?
Rozchylił usta z wrażenia. O ile to możliwe, była jeszcze piękniejsza niż ją zapamiętał. Leżała skulona na łóżku, tuląc do siebie kawałek czarnego materiału.
Przez dłuższy moment nie odrywał od niej wzroku. Chłonął każdy element jej ciała, pragnąc zapamiętać wszystko jak najlepiej.
W końcu jednak, jego spojrzenie na dłużej zatrzymało się na tulonym przez nią materiale. Czarna, męska bluza. A więc miała już kogoś.
Westchnął cicho, wyginając usta w smutnym uśmiechu. Nie mógł się jej dziwić. Minęło dziesięć lat.
-Mam nadzieję, że jesteś szczęśliwa-szepnął, dotykając dłonią jej policzka. Nagle jego palce natrafiły na coś mokrego, a kiedy zorientował się, że musiała płakać zanim zasnęła, coś boleśnie ścisnęło się w jego sercu. -Załóżmy, że to łzy szczęścia-szepnął do siebie, pragnąc się co do tego przekonać.
Po chwili zmusił się mimo wszystko do odwrócenia wzroku, bo chwila ta była dla niego niebywale trudna. Wziął oddech, po czym uświadamiając sobie, że musi wziąć się w garść, odwrócił się od niej i zaczął iść w stronę wyjścia z jej sypialni. Złapał za klamkę i już miał opuścić pokój, kiedy zatrzymał go głos. Głos tak prawdziwy, że choć Teodor dawno uświadomił go, że nic z tego nie jest snem, dopiero teraz naprawdę mu uwierzył.
-Ostatnio za często pojawiasz się w mojej głowie.
Niewiele myśląc, odwrócił się do niej, natrafiając na jej czekoladowe tęczówki. Zamarł, nie mogąc oderwać od niej wzroku. Tęsknił za tym. Tęsknił za jej oczami, uśmiechem, dotykiem i głosem. Tęsknił tak, jak jeszcze nikt na ziemi.
Przywołał na uśmiech delikatny uśmiech, po czym zbliżył się nieco do jej łóżka.
-Tak, ty w mojej też-przyznał cicho, czując jak jedna, jedyna łza zaczyna szklić się w jego oku. Jak on stąd wyjdzie po tym kiedy ją zobaczył?
-Nie powinnam tyle o tobie myśleć, to jest chore-stwierdziła nieco załamana, siadając na łóżku i podciągając nogi pod brodę. -Pamiętam, że ci obiecałam ale nie potrafię-wyznała drżącym głosem. -Myślałam, że ślub z Ronem rozwiąże problem, ale to tylko przyjaciel. Myślisz,że jestem zła, bo uciekłam mu sprzed ołtarza?-zapytała po dłuższej chwili, unosząc na niego swoje zaszklone tęczówki.
Malfoy westchnął cicho, po czym usiadł na brzegu jej łóżka, przyglądając jej się z powagą.
-Nie jesteś zła.
-Niszczę sobie życie, bo na ciebie czekam. Jestem nienormalna, żyję złudzeniami-niemal krzyknęła, przykładając rękę do ust i próbując powstrzymać cisnący się do jej gardła szloch. -Gadam z tobą, chociaż cię tu nie ma-dodała przerażonym szeptem.
Mężczyzna przyglądał jej się w milczeniu, zastanawiając się co powinien jej powiedzieć.
Kobieta nie zwracała na niego jednak zbytniej uwagi. Zerwała się z łóżka, ciągnąc za sobą czarną bluzę i wskazała na nią z totalną histerią. -Zasypiam z twoją bluzą! Tą którą dałeś mi jeszcze w Hogwarcie, kiedy spotkaliśmy się w nocy, a mi było zimno!-łzy spływały po jej policzkach, a ona była coraz bardziej przytłaczana świadomością, że wariuje. -Błagam, Malfoy, ty musisz zniknąć z mojego życia-poprosiła, chociaż wcale tego nie chciała. Kochała go. Mimo dziesięciu lat rozłąki nadal go kochała. Tęskniła za nim i była od niego uzależniona.
Draco podszedł do niej powoli i położył rękę na jej ramieniu, co nieco ją zdziwiło. Uświadomiła sobie, że nie jest halucynacją, że Malfoy naprawdę stoi naprzeciw niej i uśmiecha się w specyficzny tylko dla niego sposób.
-Jesteś tutaj-szepnęła z niedowierzaniem, a łzy coraz obficiej zaczęły spływać po jej policzkach. Czuła jego dotyk, zapach, widziała jego stalowoszare oczy i nie bardzo rozumiała jakim cudem się tu znalazł. -Jak?-spytała cicho, czując jak jej głos zaczyna niebezpiecznie drżeć.
-Wszedłem przez okno.
Nie wiedział dlaczego szepcze. Chyba po prostu nie chciał zaburzać panującej w pokoju dziwnej atmosfery. Mimo to, jego usta wygięły się w jeszcze szerszym uśmiechu.
-To dość przerażające, że masz na moim punkcie obsesję-dodał z rozbawieniem, a ta nie wytrzymała i rzuciła mu się na szyję, wydobywając z siebie stłumiony szloch. Teraz płakała ze szczęścia. Nie miał wątpliwości.
-Kretynie-płakała, nie mogąc się od niego oderwać. Śmiała się i ryczała jednocześnie, wiedząc, że do końca nie zapomni tej chwili. Marzyła o niej każdego dnia, tylko po to, by w końcu przyszła, stając się najlepszym dniem jej życia. Malfoy uśmiechnął się tylko, zamykając ją w swoich ramionach. Nie był już taki silny ani umięśniony jak niegdyś. Azkaban zadbał o to, by podupadł na zdrowiu, ale w tym momencie nie bardzo się to liczyło. Hermiona po chwili odsunęła się od niego, tylko po to, by złączyć ich usta w pełnym emocji i tęsknoty pocałunku. Ich świat eksplodował, niosąc ze sobą mnóstwo nieodkrytych, albo zapomnianych wrażeń. Byli razem. Wreszcie. Na zawsze.

                                                                           ***

-Blaise!-Pansy zawołała na swojego męża, zapinając kurtkę siedmioletniego syna. -Pomożesz mi? Mieliśmy iść na spacer!-dodała, nie odrywając wzroku od jego brata bliźniaka. -Gdzie masz czapkę?-zapytała, unosząc w górę brwi.
-Tak, wiem-Blaise wszedł do pokoju, opierając się o framugę drzwi.  Spojrzał na ukochaną z delikatnym uśmiechem. -Wybacz, zamyśliłem się-dodał nieco bardziej ponuro.
Pansy westchnęła cicho, po czym podeszła do męża, zarzucając mu ręce na szyję.
-Wiem, że jest ci ciężko-zapewniła go, pragnąc dodać mu otuchy. -Ale nie możesz tak się tym wszystkim zadręczać.
-Mam wrażenie, że to moja wina-wyznał, otwierając drzwi przed nią i dziećmi. -Gdybym przejrzał Teodora...
-Rozmawiałam z nim dziś rano-powiedziała cicho Pansy. -Myślę, że powinieneś z nim pogadać-stwierdziła poważnie. -To twój przyjaciel.
-To był mój przyjaciel-poprawił ją ze smutkiem. -Nie mam pojęcia czemu to zrobił. Wiedział, że jest dla mnie jak brat, ale kiedy wkopał w to wszystko Dracona...-głos uwiązł mu w gardle. -Dlaczego to zrobił?-zapytał po raz kolejny w ciągu tych kilku lat z niezrozumieniem. -A z resztą-machnął ręką od niechcenia, wychodząc razem z rodziną z apartamentu. -Nie mówmy o tym, zajmijmy się spacere...-nie dokończył, bo jego wzrok zatrzymał się na dwójce mężczyzn stojących po drugiej stronie ulicy.
Draco i Teodor przyglądali mu się ze spokojem, a na ich twarzach gościły delikatne uśmiechy.
Po chwili blondyn uniósł w górę rękę i pomachał do nich, szczerząc w uśmiechu śnieżnobiałe zęby.
-Dalej sądzisz, że nie powinieneś z nimi pogadać?-zapytała Pansy, unosząc w górę jedną brew. Byłaby przeszczęśliwa, mogąc ujrzeć tą trójkę ponownie w komplecie.
Blaise stał w miejscu, cicho się śmiejąc. Draco i Teodor stali razem jak najlepsi przyjaciele. Wszystko uknuli, od początku go ratowali. Powinien być zły, że zrobili to wszystko za jego plecami? Uśmiechnął się szeroko, stwierdzając, że wcale nie jest. Draco i Teodor rzeczywiście byli jego najlepszymi przyjaciółmi. Nie mógł być zły za to, że go uratowali. Za to, że dali mu możliwość szczęśliwego życia. Spojrzał na żonę i dwoje wspaniałych dzieci, wiedząc, że Ślizgoni podarowali mu coś naprawdę wspaniałego.
-Nienawidzę ich-stwierdził, po czym złożył na czubku głowy Pansy czuły pocałunek. -Zaraz wracam-dodał, po czym przebiegł przez ulicę, dobiegając do mężczyzn. Po chwili wszyscy troje tkwili w niedźwiedzim uścisku, gotowi zażegnać dzielące ich spory. Minęło dziesięć lat odkąd widzieli się po raz ostatni i choć czas ten przepełniony był różnym utrapieniami, każdy z nich zyskał coś naprawdę cennego. Każdy z nich zdołał dobrnąć do szczęśliwego końca.
               Każdy z nich miał okazję przekonać się, że po każdej burzy wychodzi słońce.


------------------------

Witam!
Na Salazara, kto by pomyślał, że tak szybko zleci? To już koniec. Taki definitywny, więcej nie będzie :( 
Oczywiście na tym blogu, bo ja już mam prolog do nowego opowiadania. Od razu zaznaczam, żeby nie robić sobie nadziei - wątpię by cokolwiek pojawiło się w najbliższym czasie. Mimo wszystko, pewnego dnia wrócę i mam nadzieję, przyjmiecie mnie równie miło jak wcześniej. 
Rozpisywałam się już pod kolejnym notkami, dlatego tutaj tylko po raz kolejny pięknie podziękuję.
                                                                  Dziękuuuję! :***
A teraz usiądźcie wygodnie przed komputerami, rozgrzejcie paluszki i do klawiatury pisać komentarze! Baaaardzo proszę ;) Epilog jak zwykle wzbudził mnóstwo wątpliwości i chcę wiedzieć co o nim sądzicie, no a poza tym, to już ostatnia notka jaką mogę kiedykolwiek opublikować, więc byłoby miło, żebyście pozostawili po sobie jakiś ślad. To jest po prostu strasznie miłe i chyba każdy kto coś pisze, doskonale to rozumie.