Rozdział 46 - Psychiczne problemy nieprzeciętnego Ślizgona

Siedziała na plaży, smętnym wzrokiem podążając za rozbijającymi się o brzeg falami. Obserwowała jak w spienionej wodzie odbijają się promienie wschodzącego słońca i widziała jak niedaleko niej fale wyrzuciły na ląd małe, białe muszelki. W dłoni trzymała garść suchego piachu, co chwila wysypując go na plażę, tylko po to by nabrać go z powrotem do ręki. Zdawała się otępiała i całkiem zdezorientowana.
-Długo tu siedzisz?-głos Blaise za jej plecami wyrwał ją z zamyślenia. Odwróciła się i spojrzała na niego z bladym uśmiechem.
-Nie mogłam spać-wyjaśniła, podciągając nogi pod brodę. Chłopak westchnął cicho i usiadł obok niej, mocno obejmując ją ramieniem.
-Jak się czujesz?-spytał z troską, całując ją w czubek głowy. Nie chciał by znowu się załamała.
-Jest... w porządku-stwierdziła cicho, po raz kolejny wlepiając wzrok w morze. -Boli i jest ciężko ale najwyraźniej tak jest po śmierci przyjaciela-stwierdziła, za wszelką cenę starając się nie rozsypać.
-Pansy...-zaczął, jednak ona nie zamierzała dać mu skończyć. Spojrzała mu prosto w oczy, zaciskając usta w cienką linię.
-Znamy się odkąd pamiętam, Blaise. Ja, ty i Teodor. Wychowywaliśmy się razem i bardzo dobrze się znamy. To bardzo boli, że nie jesteśmy razem ale tak już się stało! Jest jednak jeszcze Draco. Draco, który także był z nami od zawsze. Draco, który jest wspaniałym przyjacielem i nie możesz go tak po prostu stracić-powiedziała poważnie. -Uważam, że powinieneś z nim pogadać.
Blaise patrzył na nią w milczeniu, zastanawiając się nad sensem jej wypowiedzi. Tak, jego dziewczyna niewątpliwie miała rację. Uśmiechnął się krzywo, po czym czule ją pocałował.
-W porządku-zgodził się, zakładając jej za ucho kosmyk włosów. -W takim razie powinienem wrócić za jakiś czas-powiedział, mocno ją do siebie przytulając.
-Kocham cię-szepnęła, w duchu ciesząc się, że ma go przy sobie.

Po tym jak Ślizgon zniknął, ona siedziała na plaży jeszcze paręnaście minut. Wsłuchiwała się w szum morza i pozwalała by słońce, które na dobre już wzeszło oświetlało jej wybladłą twarz. Choć psychicznie doszła już do siebie po pobycie w lochach willi Malfoyów, dalej była wychudzona i blada. Na to, by wyglądała na w pełni zdrową potrzebowała po prostu więcej czasu. Nagle usłyszała za sobą kroki. Ktoś usiadł za jej plecami, a ona uśmiechnęła się z rozczuleniem, powoli odwracając się za siebie.
-Już wróciłeś Blai...-urwała bo to kogo zobaczyła, sprawiło, że o ile to w ogóle możliwe, pobladła jeszcze bardziej.
-Witaj słonko-szepnął mężczyzna, uśmiechając się z satysfakcją.
-T-Tata?

                                                                              ***

Blaise stał przed drzwiami Nory, zastanawiając się co zrobi jego przyjaciel kiedy go tu zobaczy.
Jego głowę nawiedzało coraz więcej wątpliwości, a wizja rozmowy z Draconem coraz bardziej go przerażała. W końcu jednak zebrał się w sobie. Musiał być odważny. Podniósł rękę by zapukać do drzwi, kiedy usłyszał czyjś krzyk.

-Nie wierzę, że to zrobiłeś!
-To tylko książka!
-Moja ulubiona książka, do cholery-w oburzonym, kobiecym głosie rozpoznał Hermionę Granger.
-Historia Hogwartu?!-dopiero ironia, która zabrzmiała w tej wypowiedzi uświadomiła go, że to jego przyjaciel tak głośno krzyczy. -To chłam-powiedział z ironicznym śmiechem.
Blaise wywrócił oczami. Zamierzał wejść i uspokoić Dracona, kiedy książka, która była przedmiotem kłótni przebiła szybę na piętrze i wyleciała z niego na podwórko.
-Ty cholerny świrze!-Hermiona wrzasnęła głośno, a po chwili, przez "otwarte" okno dało się usłyszeć dźwięk ciosu zatrzymującego się na umięśnionym ciele Dracona.
-Sama się o to prosiłaś-stwierdził chłodno. Potem można było usłyszeć tylko dźwięk zatrzaskiwanych drzwi i głośno stawianych kroków na schodach.

-O cholera-Blaise przeraził się, kiedy uświadomił sobie, co właśnie się szykuje. Nie zdążył jednak uciec. Drzwi wejściowe otworzyły się i uderzyły go prosto w twarz.
-Blaise?!-Draco stanął u progu patrząc na przyjaciela rozcierającego sobie nos.
-Przyszedłem nie w porę-stwierdził chłopak, ocierając strużkę krwi spływającej mu po twarzy.
-Przepraszam-Draco spojrzał na niego z żalem, nie rozumiejąc jak do tego doszło. -Co tu robisz?
-Chciałem z tobą pogadać-powiedział, wzruszając ramionami. -Jesteś moim przyjacielem, a nasza ostatnia rozmowa wyglądała jakbyśmy nic dla siebie nie znaczyli. Powiedziałem za dużo.
-Powiedziałeś co myślisz-poprawił go spokojnie blondyn. -To była moja wina, naciskałem i ubzdurałem sobie coś niemożliwego.
-Jeżeli chodzi o tą wioskę...
-Zakon Feniksa już się tym zajmuje. Ja nie jestem im w niczym potrzebny.
-Wiem jak ci na tym zależało. Jeżeli chcesz tam jechać...
-Nie-Draco przerwał mu z delikatnym uśmiechem. -Ale dzięki, że proponujesz.
-I żeby było jasne, ufam ci-Blaise spojrzał na blondyna całkiem poważnie. -Byłem po prostu zaskoczony...
-To zrozumiałe-Ślizgon pokiwał głową, dopiero teraz patrząc na ich kłótnie z innej strony. -Więc zgoda?-spytał, wyciągając rękę w stronę przyjaciela.
-No pewnie-zaśmiał się Blaise, mocno przytulając zaskoczonego chłopaka.

                                                                           ***

-Więc co u ciebie? Kiedy słyszałem "Ja i Hermiona zatrzymaliśmy się w Norze" miałem nieco inne wyobrażenie co do tego co się tu dzieje-powiedział Blaise pijąc kremowe piwo na werandzie domu państwa Weasleyów.
-Ostatnio trochę się kłócimy...-stwierdził ponuro blondyn.
-Trochę? Stary ty wyśmiałeś jej upodobania w literaturze! Granger jaką znałem dawno by za to zabiła...
-Daj spokój-Draco westchnął cicho. Nie był dumny z tego co zrobił.
-Wybiłeś okno jej ulubioną książką-przypomniał mu, na co Draco mocno zmarszczył brwi.
-Co?-spytał, pewien, że się przesłyszał.
-Nie udawaj, że nie wiesz o co chodzi-Blaise zdawał się zażenowany. -Widziałem co się stało.
-Wybiłem okno jej książką?-spytał z lekkim niepokojem.
-Ej co ci jest?-Blaise spojrzał na niego ze zdziwieniem. -Nie pamiętasz jak na siebie wrzeszczeliście?
-Pamiętam, ale...-przyłożył dłoń do czoła, zastanawiając się co takiego się z nim dzieje. -Nie wiedziałem, że aż tak źle to wyglądało.
-Wyglądało jakbyście się mieli zaraz pozabijać.
-Nie panuję nad sobą-stwierdził wyraźnie przestraszony chłopak. -Nie mam pojęcia co robię, Blaise. Ciągle ją krzywdzę... Niedługo mnie znienawidzi.
-Może powinieneś do niej pójść?
-Powinienem?-Draco uniósł w górę jedną brew, poważnie zastanawiając się nad sugestią przyjaciela. Ten jednak tylko pokiwał głową wyraźnie zaintrygowany jego dziwnym zachowaniem.
-Co mam niby powiedzieć?-spytał blondyn.
-Że nie chciałeś żeby tak to wyglądało-podpowiedział mu Blaise. -Że jest ci przykro i żałujesz tego co się stało. No i oczywiście przyniesiesz książkę-dodał, wskazując na gruby tom leżący na trawniku razem z odłamkami szkła.
-Dobra-blondyn pokiwał głową, wstając z werandy. -Naprawisz okno, proszę? Nie mam swojej różdżki.

                                                                                 ***

-Hermiona?-Draco wszedł do pokoju dziewczyny, patrząc jak leży na łóżku z wtuloną w poduszki twarzą. -Przepraszam.
Usłyszał głośne westchnięcie, a po chwili Gryfonka zmusiła się do spojrzenia na niego swoimi zaszklonymi oczami.
-Wyjdź stąd-poprosiła ze zrezygnowaniem. -Proszę-dodała, kiedy ten dalej stał na środku jej pokoju.
-Jest mi strasznie przykro-powiedział, kładąc na jej łóżku Historię Hogwartu. -I żałuję tego co się stało.
Patrzył na nią z wyczekiwaniem, pragnąc by mu wybaczyła. Ta jednak tylko westchnęła cicho, pozwalając by w jej oczach pojawił się ból.
-Mam dość, Draco...-powiedziała smutno, wycierając z policzków zaschnięte łzy.
-Wiem i obiecuję, że to się nie powtórzy-zapewnił ją desperacko. -Nie mam pojęcia czemu tak się zachowuję-wyznał, po raz pierwszy pokazując jej jak bardzo źle się z tym czuje. Usiadł na brzegu jej łóżka i czekał w milczeniu na jej odpowiedź.
-Nie jesteś sobą-stwierdziła ponuro, czując jak nowa, niepohamowana fala łez ciśnie się jej do oczu. -Jest gdzieś jeszcze ten prawdziwy Draco?-spytała cicho, patrząc prosto w jego stalowoszare tęczówki.
-Oczywiście, że tak-chłopak złapał ją za ręce, mocno je ściskając. -Nie wątp w to-poprosił cicho, niemal niedosłyszalnie. Do niej jednak dotarły te słowa. Uświadomiła sobie, że nie może zignorować tej błagalnej prośby. Że choćby przeszkody byłyby nie do pokonania, ona nie może się poddać. Musi próbować.
-Nie wątpię-zapewniła go smutno. -Ale nie masz pojęcia jakie to trudne.

                                                                       ***

-Pomyślałem, że odwiedzę moją małą córeczkę-powiedział czule ojciec Pansy. -No bo w końcu dawno cię nie widziałem...
Dziewczyna zaczęła cofać się do tyłu, czując jak ogarnia ją coraz większa panika. Przez chwilę była pewna, że to tylko koszmar, z którego nie może się wybudzić, jednak w momencie kiedy ojciec dotknął jej policzka swoimi chłodnym dłońmi, była pewna, że nawet jej koszmary nie są tak przerażające.
-No i co ja mam teraz z tobą zrobić?-spytał mężczyzna, a jadowita słodycz pobrzmiewająca w jego głosie przyprawiła dziewczynę o dreszcze. -Ciągle mi uciekasz...
-P-przepraszam-wyjąkała dziewczyna, ciągle cofając się w stronę morza.
-Mógłbym po raz kolejny poprosić Czarnego Pana by zamknął cię w lochach. Tym razem postaralibyśmy się jednak byś stamtąd nie uciekła...
-Nie, nie, nie-Pansy pokręciła szybko głową, czując jak po jej policzkach spływają słone łzy. -Proszę, zrobię wszystko. Wszystko bylebyś mnie tam nie zamykał. Przepraszam, to się nie powtórzy, nie zrobię tego więcej. Proszę, nie rób mi tego, błagam ja...
Poczuła jak w końcu natrafia na wodę i zdała sobie sprawę, że nie może dalej się cofać. Panika, która ją ogarnęła paraliżowała jej ciało. Właśnie spełniały się jej najgorsze obawy. Ojciec ją odnalazł i zamierzał na nowo uczynić z jej życia piekło.
-Pansy już nie raz mi to obiecałaś-pan Parkinson zdawał się nie ustępliwy. Uśmiechnął się bezczelnie, po czym stanął obok córki i przyjacielsko objął ją ramieniem. -Wiesz, że to w trosce o twoje dobro. Chcę, żebyś wyrosła na porządną kobietę, która będzie wiedziała gdzie jej miejsce...
W tym momencie nie mogła dalej powstrzymywać cisnącego się do jej gardła szlochu. Próbowała odsunąć się od ojca, jednak ten zbyt mocno trzymał ją przy sobie.
-Proszę nie wysyłaj mnie tam z powrotem. Wiem, że zrobiłam źle. Nie powinnam była uciekać.
-Oj nie powinnaś-przyznał poważnie mężczyzna. -Jestem pewny, że w Malfoy Manor nauczą cię odpowiedzialności za swoje czyny. Poniesiesz odpowiednie konsekwencje.
Poczuła jak robi jej się słabo. Wizja koszmarnych tortur przyprawiła ją o mdłości. Przypływ adrenaliny dał jej jednak wystarczająco siły by wyrwać się z objęcia ojca. Przez chwilę stała przed nim i z ciężkim oddechem wpatrywała się w jego szaleńczy uśmiech. Dopiero później zrozumiała, że to jej ostatnia szansa. Jeżeli ojciec złapie ją i uda mu się z nią teleportować, będzie to dla niej koniec stokroć gorszy od śmierci.
Odwróciła się i zaczęła biec. Tak szybko jak tylko jej wychodzone i słabe nogi mogły jej na to pozwolić i choć jej upór i wola przetrwania były tak silne, nie miała jednak szans z własnym ojcem. W końcu potknęła się o kamienie i wywróciła się rozcinając rękę. Syknęła z bólu, jednak nie mogła teraz nad tym ubolewać. Zerwała się z ziemi, jednak było już za późno. Ojciec dobiegł do niej, patrząc na nią z zażenowaniem.
-Obiecałaś, że więcej mi nie uciekniesz...-zauważył z kpiną. -Tyle jest warte twoje słowo?-spytał, unosząc w górę jedną brew.
Dziewczyna przełknęła głośno ślinę, czując, że nie pragnie już niczego oprócz śmierci. Bała się Malfoy Manor jak niczego innego na świecie. Zamknęła oczy i czekała na to co zrobi jej ojciec.
Nie robił jednak nic. Mijały kolejne sekundy, a ona nie słyszała niczego oprócz szumu morza. W końcu zdobyła się na to, by uchylić oczy, a to co zobaczyła, przyprawiło ją o łzy ulgi. Jej ojciec leżał przed nią oszołomiony, a z dala biegł już do niej Bill, któremu udało rozbroić się mężczyznę z tak dużej odległości.

                                                                        ***

Kiedy Blaise wreszcie pojawił się w Muszelce, zastała go dziwna cisza. Zdziwił się tym. Bill i Fleur zwykle nie opuszczali domu, a nawet jeśli, to powinna zostać w nim Pansy. Dopiero po chwili zobaczył drzwi prowadzące do pokoju dziewczyny, spod których dochodziły jakieś ciche dźwięki.
Niewiele myśląc podszedł do nich i wszedł do pokoju, zamierając wpół kroku.
Pansy leżała na łóżku, tępo wpatrując się w ścianę. Wyglądała na przerażoną. Fleur siedziała obok niej i opatrywała jej głęboko rozciętą ręką. Jedynie Billa nie było w pokoju.
-Co tu się stało?-zwrócił na siebie uwagę kobiet.
-Obiecałeś, że na to nie pozwolisz-powiedziała Pansy, patrząc na niego z prawdziwym bólem w oczach. Poczuł jak coś mocno ściska jego serce. Czyżby był czemuś winny?
-O co chodzi?-spytał, podchodząc do łóżka dziewczyny.
-Jej ojciec tu był-wyjaśniła mu cicho Fleur. -Zostawię was samych, sprawdzę czy Bill nie potrzebuje pomocy...
Nie zamierzając nic więcej mu wyjaśniać, opuściła pokój, ostrożnie zamykając za sobą drzwi.
-Pansy...-chłopak spojrzał na Ślizgonkę ze współczuciem. Nie zastanawiając się, usiadł obok niej, mocno ją przytulając. -Tak strasznie mi przykro, nie mam pojęcia jak to się stało.
-Powiedziałeś, że to się nie zdarzy...-szepnęła, patrząc na niego zaszklonymi oczami. -Obiecałeś.
Przez dłuższą chwilę, patrzył na jej zrozpaczony wyraz twarzy nie mając pojęcia jak wybrnąć z tej sytuacji. Zawiódł ją po raz kolejny. Co jeżeli tym razem Pansy się nie pozbiera?
-Przepraszam-szepnął, czując, że jego również ogarnia rozpacz.
-Chciał mnie wziąć ze sobą. Znowu zamknąć w Malfoy Manor...-wyszeptała gorączkowo.
Milczał. Wiedział, że tym razem naprawdę spieprzył i żadne jego zapewnienia nie dodadzą jej wystarczającej otuchy.
-Zabiję go-powiedział, wstając z łóżka. Był wściekły nie tylko na siebie. Jak własny ojciec może do tego stopnia gnębić swoje dziecko? -Zabiję-przysiągł sobie, rzucając nerwowe spojrzenie w stronę Pansy.
Zastanawiał się czy dziewczyna będzie miała coś przeciwko, jednak ta tylko siedziała na łóżku ze spuszczoną głową. Niewiele myśląc, wyszedł z jej pokoju, zmierzając w stronę wyjścia z domu.

                                                                             ***

-Blaise? Dokąd idziesz? Nie powinieneś być z Pansy?-Bill wyjrzał z jednego z pokojów, ze zdziwieniem patrząc na Ślizgona.
-Muszę go znaleźć i zapłacić za to co jej zrobił-oświadczył spokojnie chłopak. -Będzie cierpiał w męczarniach-powiedział, a szalony błysk zalśnił w jego oczach.
-Za późno. On już nie żyje-powiedział cicho Bill. Ślizgon spojrzał na niego z zaskoczeniem.
-Że co?-uniósł w górę jedną brew, pewien, że się przesłyszał.
-Po tym jak go oszołomiłem, zaniosłem go do domu. Obudziłem go i próbowałem porozmawiać, jednak ten wyciągnął różdżkę i próbował mnie zabić. Ja tylko odbiłem zaklęcie-powiedział smutno rudy.
Blaise zacisnął zęby i przymknął powieki, starając pogodzić się z tym co się stało.
-Znowu ją zawiodłem. Nie powinienem stąd wychodzić.
-To nie była twoja wina.
Chłopak spojrzał na Billa z nieprzekonaniem.
-Co mam jej powiedzieć?-spytał z rezygnacją. -Co mam powiedzieć, by poczuła się lepiej?
-Najlepiej prawdę. Powiedz jej co czujesz-Bill patrzył na niego z powagą. -Dasz radę, w końcu ona cię kocha, nie?
-Oby to wystarczyło...


                                                                           ***

W oświetlonej przez jasne płomienie pochodni jaskini panowała niezwykle napięta atmosfera. Zebrani przed swoim panem mściciele stali w szeregu ze spuszczonymi głowami. Żaden nie miał odwagi spojrzeć mu w twarz.
-Czy wymagam od was zbyt wiele?-spytał najważniejszy z mścicieli, mocniej naciągając kaptur swojej peleryny. -Złapanie jednego, zmęczonego i rannego chłopaka przewyższa wasze umiejętności?!
-Jest zdolniejszy niż przypuszczasz, panie-wyjąkał jeden z jego zwolenników, nisko mu się kłaniając. -Nie mieliśmy z nim szans.
-Doskonale wiem jaki on jest!-krzyknął przywódca. -Dlatego zabroniłem wam wypuszczać go z celi. Wszelkie działania miały być ze mną skonsultowane-wycedził, mocno zaciskając zęby.
-Kiedy dowódca kazał...
-Dowódca przypłacił życiem za swój rozkaz. Od tej pory za każdy błąd będziecie karani śmiercią, czy to jasne?-spytał chłodno pan wszystkich mścicieli. -Koniec też z zabijaniem mugoli.
-Ale panie...!
-Do tej pory zgadzałem się na waszą chorą zachciankę. Wasz poprzedni wódz umarł ale skoro ja opanowałem teraz rządy, nie muszę popierać jego ideologii-przerwał jednemu ze swoich zwolenników.
-Kiedy to cel naszego istnienia....
-Zbliża się decydująca wojna. Nasz wywiad twierdzi, że Czarny Pan zamierza zmierzyć się z siłami dobra w Hogwarcie. Możemy stanąć po stronie Harry'ego Pottera i zemścić się na Śmierciożercach w inny sposób-powiedział, a jego prawa ręka momentalnie złapała się za lewe przedramię, delikatnie gładząc je przez czarny materiał płaszcza. -Czy to jest jasne?-spytał lodowatym tonem, obrzucając wszystkich w jaskini gniewnym spojrzeniem.
-A co z chłopakiem? Blondynem, który uciekł?
-On z pewnością już płaci za to co zrobił-stwierdził przywódca, cicho wzdychając. -Macie zająć się ważniejszymi sprawami! Wzmocnicie straże i podwoicie liczbę godzin treningów. Za dwa tygodnie mamy być gotowi do walki.

                                                                    -------------

Na początek chciałabym powiedzieć, że wiem, że rozdział jest naprawdę bardzo kiepsko napisany za co przepraszam. Ostatnio ciężko napisać mi coś znośnego ;/ Tak czy inaczej chciałabym podziękować. Wystarczy moja wyraźna prośba o komentarze i nagle pada ich rekordowa liczba :) Mam tylko jedno pytanie. Czy możemy ustalić, że dla mnie naprawdę każda opinia jest ważna i nie musicie sobie odpuszczać tylko dlatego, że nie napiszę nic pod notką? Ja rozdział piszę naprawdę dużo czasu. Nie sądzę byście wy nie mieli go na napisanie jednego zdania... Nie mówię tego do każdego, bo są ci którzy naprawdę pięknie komentują. 
Pozdrawiam i mam nadzieję, że rozdział nie był aż tak bardzo masakryczny :D Tak czy inaczej możecie wyrazić swoje zdanie w komentarzu, do czego baaaaaardzo zachęcam.