Rozdział 1 - Żyjąc w mroku

Ta historia nie należy do szczęśliwych czy wesołych. Nie opowiada o tęczy i kwiatkach, a po burzy wcale nie wychodzi słońce. Opowiada o ludziach. Wiecznie pogrążonych w mroku, którzy musieli iść tą, a nie inną drogą. Pokazuje ich wytrwałość i determinacje. Pokazuje złudną, bezpodstawną nadzieję, którą żyli.
Została spisana przez trzech przyjaciół. Mimo iż ich ręce, niejednokrotnie splamione krwią, a umysł zamglony przez zło, starali się to wszystko przetrwać. Pragnęli uwierzyć, że kto wie? Gdzieś tam, za parę lat czeka ich wolność. Bo tylko wolności pragnęli...

 Deszcz padał wyjątkowo mocno, a ciemne chmury zbierały się ponad Londynem. Trzej mężczyźni, ubrani w ciemne szaty z kapturami stali na środku ulicy czekając na odpowiedni czas do ataku. Doskonale wiedzieli co mają zrobić, byli doskonali w wypełnianiu misji dla Czarnego Pana. Ich twarze pełne chłodu i obojętności wydawały się zastygłe w nużącym oczekiwaniu. Mimo wszystko musieli ruszyć dopiero w odpowiedniej chwili. Każdy z nich trzymał rękę w kieszeni, zaciskając palce na różdżce. Każdy z nich był gotowy na wszystko, każdą ewentualność.

-To się staje nudne...-mruknął jeden z nich, a sam ton jego głosu niejednego przyprawiłby o dreszcze.
-Daj spokój. Musimy poczekać aż dziewczyna wyjdzie z domu. Mamy ją oszczędzić...-odparł drugi, równie niezadowolony chłopak.
-Po cholerę ja to robię?! I tak nikt mi za to nie płaci!-oburzył się w końcu jeden z nich.
-Nie, ale wraz z tobą zginie parę niewinnych osób tylko dlatego, że On ma zły humor-warknął kolejny. Teraz w rozmowę włączeni byli wszyscy trzej zakapturzeni mężczyźni. Rzucali na siebie mordercze spojrzenia, a misja która ich czekała jeszcze bardziej wzburzała ich emocje.
-W takim razie zostawimy za sobą parę trupów chcąc jak wy to powiedzieliście "przeżyć". Serio? Przecież i tak zabije nas jak przestaniemy być potrzebni...
-Rozmawialiśmy na ten temat mnóstwo razy-przerwał mu towarzysz, podnosząc uciszająco rękę. -Chyba wychodzi z domu...-mruknął wskazując na ciemną sylwetkę kobiety. Przechodziła przez ganek domu, który mężczyźni obserwowali od dobrych paru godzin.
-Już czas-powiedział jeden, a w jego głosie dało się usłyszeć żal. -Zróbmy to i wracajmy do domu...
Dwójka pozostałych przytaknęła mu skinieniem głowy, po czym zgodnie ruszyła za nim do domu. Bez pukania czy innych zbędnych uprzejmości przeszli przez próg domu. Dopiero w świetle domowych lamp dobrze było widać ich sylwetki. Mimo wszystko się nie kryli. Mieli zrobić to co musieli i bezkarnie wyjść jak gdyby nigdy nic się nie stało. Nagle pojawiła się przed nimi kobieta. Ubrana w szlafrok i kapcie spojrzała na nich z przerażeniem.
-Pani Tommson?-spytał jeden z mężczyzn. W jego głosie był spokój i opanowanie, rutyna w którą popadł sprawiła, że nie okazywał żadnych emocji.
-To ja... Mogę w czymś pomóc?-spytała drżącym głosem.
-Nie... poradzimy sobie sami-odparł mężczyzna ze smutkiem kręcąc głową. -Avada Kedavra.

                                                                           ***

-Co dziś jemy?-spytał jeden z mężczyzn wchodząc do mieszkania. Pogrążone w ciemności i bałaganie nie prezentowało się najlepiej. Mimo to trójka przyjaciół miała gorsze sprawy na głowie niż wystrój wnętrz. Znajdujące się na ulicy Śmiertelnego Nokturnu mieszkanie, służyło im jedynie do przechowywania rzeczy i spania, choć i tak nie zawsze udawało im się wrócić na noc do domu. Zmęczeni mężczyźni zdjęli z siebie płaszcze i rzucili je byle gdzie padając ze zmęczenia na kanapę. W momencie kiedy na niej usiedli do góry uniósł się obłok kurzu.
-Przydałoby się posprzątać-mruknął jeden z nich.
-Naprawdę masz na to siłę?-spytał drugi z zażenowaniem. Po całym dniu oglądania tortur, morderstw, życia w stresie i kłamstwie byli zmęczeni. W odpowiedzi na kpiące pytanie przyjaciela, mężczyzna jedynie wzruszył ramionami i wyciągając z kieszeni różdżkę przywołał z odległej o zaledwie parę kroków kuchni pudełko z zimną pizzą.
-Za nasze szczęśliwe życie chłopaki!

                                                                        ***

-Spisaliście się chłopcy...-zasyczał Lord Voldemort witając ich w swojej mrocznej, pełnej wilgoci twierdzy.
Żaden z nich nie odpowiedział. Jedynie w milczeniu patrzyli prosto w szkarłatne ślepia tego, kogo w głębi serca naprawdę nienawidzili.
-Zasłużyliście na nagrodę-kontynuował Czarny Pan zupełnie nie przejęty ich milczeniem. -Co powiecie na...
-Naprawdę niczego nam nie trzeba-przerwał mu w końcu jeden z mężczyzn. -Zabicie starej pani Tommson to żaden wyczyn.
-Mimo wszystko.
-Zrobiliśmy to dla ciebie panie. Niczego nam nie trzeba.

Wąskie, blade wargi Voldemorta wygięły się w uśmiechu, którego z pewnością nie można było nazwać szczerym. Z uwagą przyglądał się swoim sługom zastanawiając się co też dzieje się w ich głowach.
-Myślicie, że moja nagroda będzie rozkazem na kolejny mord lub torturę?-spytał z kpiną.
Trzej mężczyźni jak na komendę ciężko westchnęli. Przysięgli sobie w duchu, że lepiej nauczą się oklumencji. Salę wypełnił szyderczy, mrożący krew w żyłach śmiech.
Mężczyźni milczeli. Z doświadczenia wiedząc, że nie warto w ogóle się odzywać i mimo iż w ich głowach powstawało mnóstwo bezczelnych ripost zmusili się do milczenia.
-Nieważne. Znaleźliście coś w jej mieszkaniu?-spytał Lord. Splótł swoje długie, nienaturalnie blade palce i przyjrzał im się z rozbawieniem. Brał ich za śmiesznych, nic nie wartych sługusów.
W końcu jeden, stojący po środku mężczyzna wystąpił z szeregu i wyciągnął rękę, w której trzymał srebrny łańcuszek.
Voldemort wziął od niego błyszczący przedmiot obserwując reakcję mężczyzny gdy ich palce się zetknęły.
Nawet się nie wzdrygnął. Odważnie patrzył w szkarłatne ślepia Voldemorta, a kąciki jego ust uniosły się nawet delikatnie ku górze.
-Możecie odejść-powiedział czarnoksiężnik, odprawiając ich gestem ręki. Mężczyźni skinęli głowami po czym bez słowa opuścili mroczną twierdzę groźnego Lorda Voldemorta.

                                                                       ***

-Czy tylko mnie śmieszy kiedy on nabiera powietrza?-spytał jeden z mężczyzn wybuchając śmiechem.
-Jestem wężem-zaczął przedrzeźniać go drugi.
-Myślisz, że jak pił ten swój eliksir nieśmiertelności to wybrał taki wygląd?-upomniał go trzeci mężczyzna. Mimo wszelkich starań utrzymania jak najbardziej poważnej miny , po chwili wybuchnął śmiechem.
-Ale... musicie przyznać. Ma w sobie "to coś". Jest przerażający.
-Idealny geniusz zła...-rozmarzył się jeden z przyjaciół.
Szli ulicą Pokątną, próbując choć na chwilę się rozluźnić.  Idąc ramię w ramię próbowali udawać zwykłych nastoletnich chłopców. Niestety, Voldemort, który odcisnął na nich swoje piętno kazał im już dorosnąć.
-Cholera!-zaklął jeden, ciągnąć swoich towarzyszy w ciemny zaułek ulicy.
-Co jest?-spytał jeden z mężczyzn oglądając się za siebie.
-Potter i jego nędzne trio-warknął niezadowolony.
-Co robimy?
-Pogadam z Granger...
-Czemu z Granger?!-spytała dwójka pozostałych.
-Bo jest z nich najmądrzejsza. Poza tym naprawdę za nami węszy...
-Pamiętaj zrób to "umiejętnie"-upomnieli go przyjaciele. Ten jedynie uśmiechnął się do nich z przekąsem, pokazując uniesiony w górę kciuk.

                                                                     ***

Śledził ją. Widział jak pod byle pretekstem oddziela się od Pottera i Weaslaya, by szybkim krokiem udać się w stronę Ulicy Śmiertelnego Nokturnu. Szła nerwowo rozglądając się na boki, pragnąc upewnić się czy nikt jej nie śledzi. Na jego twarz wpłynął mimowolny, kpiący uśmiech. Ruszył za nią i musiał przyznać, że był nieco zaskoczony kiedy zdobyła się na odwiedzenie sklepu Borgina i Burkesa. Niesamowite jak daleko może posunąć człowieka ciekawość... Idąc za nią w odległości zaledwie paru stóp musiał kryć się za każdym razem gdy oglądała się za siebie. Wskakiwał za pierwszy lepszy słup czy latarnie i musiał przyznać, że czuł się jak żałosny detektyw z mugolskiego kryminału.
W końcu weszła po schodkach sklepu i złapała za klamkę jednak on skutecznie jej to uniemożliwił. Granger była przekonująca, a pracujący w sklepie Borgin łatwo ulegał osobą takim jak ona. Nie miała prawa o niczym się dowiedzieć.
Złapał ją za ramię i pociągnął w swoją stronę, sprawiając, że omal nie spadła z schodów przed sklepem.
-Zgubiłaś się?-spytał przyciskając ją do ściany w ciemnym kącie uliczki.
-To ty...-powiedziała wypuszczając z ust powietrze. -Przestraszyłeś mnie... Możesz mnie puścić?
-Czego tu szukasz, Granger?-spytał z irytacją. Sam fakt, że oddychała z ulgą na jego widok nieco ujmował jego śmierciożerczej dumie. Zacisnął mocniej palce na jej ramieniu przyglądając jej się z chęcią mordu.
-O to samo mogłabym zapytać ciebie-mruknęła ze złością. -Przyznaj. Jak ci się pracuje w szeregach Voldemorta?
Prychnął z kpiną, rozglądając się na boki. Takie oskarżenie należało do tych poważnych i jeżeli usłyszałby o tym ktoś niepożądany mógł by mieć kłopoty.
-O niczym nie masz pojęcia, Granger. Przestań węszyć, bo pożałujesz-warknął z niezadowoleniem.
-Och przepraszam!-krzyknęła rozbawiona i wkurzona w jednym. -Czy ty mi grozisz?-spytała, unosząc wysoko brwi.
-Co jeżeli powiem, że tak?-spytał uśmiechając się zadziornie. Mimo tego jego oczy wciąż groźnie zmrużone, nie spuszczały Gryfonki z swojego zasięgu.
-Poczekaj aż Harry i Ron...
-Wystarczy jeden mój ruch i nigdy się nie dowiedzą-mruknął wyciągając różdżkę i zaczynając nią mierzyć prosto w serce dziewczyny. Spojrzała na niego z przerażeniem. Dopiero teraz uświadomiła sobie jak poważna jest sprawa.
-Odejdziesz stąd i odciągniesz ode mnie wścibskiego Pottera. Czy to jest jasne?-wycedził chłodnym tonem.
-Naprawdę sądzisz, że im o tym powiem? Nie zabijesz mnie. Nie tutaj. Nie masz odwagi.
-Naprawdę chcesz się przekonać?-spytał patrząc prosto w jej czekoladowe, coraz bardziej wystraszone oczy. Zgrywała odważną, mimo to całe jej ciało było spięte, a oddech przyśpieszony. -Spróbuj im powiedzieć, a przysięgam nawet jeżeli nie ty, to ktoś na kim ci zależy za to zapłaci. Dowiem się jeżeli znowu będziesz dobierać się do swoich spraw.
Odsunął się i zaczął iść w swoją stronę. Kątem oka widział jak dziewczyna osuwa się po ścianie i próbuje złapać oddech. Zatrzymał się, stojąc do niej plecami by po chwili powiedzieć z kpiną:
-Przykro mi Granger. Wyślę ci kwiaty i piękną laurkę jak to się wszystko skończy.
Niestety gra nie polegała na byciu przykładnym i dobrym.
Gra polegała na przetrwaniu. A by przetrwać zmuszony był robić takie, a nie inne rzeczy.

-Panowie Draco, Blaise i Teodor witają w mrocznym świecie Nokturnu...