Rozdział 13 - Wszystko się wali czyli pechowy dzień Śmierciożercy

Blondwłosy chłopak stał na środku sklepu z szokiem wpatrując się w swojego ojca. Jakim cudem ten potwór nie bał się wychodzić na ulicę?

-Draco! Jaka miła niespodzianka-przywitał się Lucjusz z kpiącym uśmiechem. -Czego tu szukasz,synu?-spytał robiąc krok w stronę chłopaka. 

Młody Malfoy momentalnie wyciągnął ze swojej kieszeni różdżkę, co jego ojciec potraktował pomrukiem złości.

-Panowie, może przeniesiecie tę rozmowę na zewnątrz?-zaproponował Borgin, wychylając się zza lady. Wydawał się wyraźnie niezadowolony z obrotu wydarzeń. W jego sklepie jeden Malfoy doprowadzał go do skrajnych emocji, nie mówiąc już o dwóch osobach noszących to nazwisko. 

Mężczyźni zdawali się go jednak nie słyszeć. Mierzyli się morderczymi spojrzeniami, nie zauważając poza tym reszty świata. 

-Po tylu miesiącach rozłąki witasz mnie z wyciągniętą różdżką?-zadrwił Lucjusz, sięgając do swojej kieszeni. -Plamisz swój honor. Po tylu latach nie potrafisz okazać wdzięczności swojemu ojcu?! Nie tak cię wychowałem brudny, gówniarzu...

Chłopak nie przejął się zbytnio słowami ojca, a przynajmniej tak wyglądał. 

-Przyszedłem do Borgina. Nie zamierzam z tobą rozmawiać-warknął ,po czym starał się wyminąć ojca. 

Lucjusz nie zamierzał jednak odpuścić. Złapał Dracona za ramię i gwałtownie przycisnął do ściany. Po chwili w krtań chłopaka zaczęła wbijać się różdżka Lucjusza. 

-Panowie, błagam uspokójcie się!-krzyczał Borgin, prosząc ich by nie niszczyli jego sklepu swoimi potyczkami. 

-Nasz przyjaciel ma rację, Draco...-wycedził Lucjusz, po czym łapiąc swojego syna za ramiona, teleportował się do Malfoy Manor.

                                                                   ***

Znalazł się w swoim domu. A może raczej miejscu, w którym się wychował, bo słowo "dom" nigdy nie przechodziło mu przez gardło. Nie znosił tego zimnego, pełnego brutalności i przemocy domu.
Tu nigdy nikt się nie śmiał, nie wspierał... Tu nigdy nie padły żadne miłe słowa.
Razem z Lucjuszem zmaterializowali się w salonie, a towarzyszył temu dźwięk rozbijanego naczynia. To Narcyza wystraszona nagłą deportacją mężczyzn zbiła trzymający w rękach wazon.
-Lucjusz? Co tu robi Draco? Co tu się dzieje?
Nikt jednak nie fatygował się na odpowiedź dla spanikowanej kobiety. Patrzyli sobie w oczy. Tak bardzo do siebie podobne. Stalowoszare, równie mocno ogarnięte furią...
-Twój syn postanowił wcześniej nas odwiedzić, Narcyzo-oświadczył Lucjusz, nie spuszczając wzroku z młodszego Malfoya. -Może teraz będzie miał odwagę powiedzieć ci o tym, że nas nie popiera-wycedził z mordem w oczach.
-Proszę bardzo-powiedział niczym niewzruszony Draco. -Nie popieram was-dodał, jakby była to najprostsza rzecz na świecie. -To wszystko? Mogę iść czy mnie zabijesz?-warknął ,zmieniając ton do przyprawiającego o dreszcze.
-Ty pyskaty...-zaczął Lucjusz, przygniatając go do ściany i mocniej wbijając swoją różdżkę w jego gardło.
-Błagam cię, nie rób mu krzywdy!-krzyknęła Narcyza, a w jej oczach zalśniły łzy.
Draco jednak nie zrobił nic. Pozwalał by Lucjusz patrzył na niego z nienawiścią i mierzył w niego różdżką, mając tym samym jego losy w swoich rękach. Przez dłuższą chwilę zastanawiał się co powinien zrobić. Owszem i on miał wyciągniętą różdżkę. Przyciskał ją do piersi Lucjusza, zastanawiając się czy kiedykolwiek miałby odwagę rzucić zaklęciem w własnego ojca. Wiedział, że to na pewno nie on wykona pierwszy ruch.
-Porozmawiajmy. Nie musimy się od razu zarzynać. Ta rodzina to jakaś patologia musimy jeszcze bardziej pogarszać sytuację?-spytał zażenowany.
-Milcz!-wrzasnął Lucjusz, podnosząc pięść i z całej siły zamachując się na syna.
Pod wpływem uderzenia, Draco przechylił głowę na bok, jednak nie okazał żadnej innej oznaki słabości. Zastanawiał się co powinien zrobić. Ile to razy mówił sobie, że nie skreśli ojca? Że będzie o niego walczył? Że mu wybaczy a kiedy tylko będzie gotowy, pomoże mu?
Teraz był wściekły. Najchętniej oddałby ojcu ze zdwojoną siłą, jednak w jego głowie pozostawał cholerny upór. Nie podda się. Nie tak łatwo.
Z jego różdżki wystrzelił promień, który posłał Lucjusza parę metrów w tył.
-Mógłbyś czasem sobie odpuścić i mnie nie bić?-spytał z irytacją. -Chcesz czegoś konkretnego czy tak po prostu obijesz mi buzię?-zakpił, splatając ręce na  piersi.
-Zamierzam doprowadzić cię do porządku, synu. Wróciłem do domu, a to oznacza, że teraz ja wprowadzam zasady! Koniec tej twojej beztroski-wycedził starszy z Malfoyów.
Draco jedynie wywrócił oczami, czekając na absurdalny wykład na temat poglądów jego rodziny.
-Koniec z mieszkaniem na Nokturnie!
-Chyba w twoich snach-przerwał mu Draco tonem tak zimnym jak nigdy dotąd. Gdyby jego spojrzenie mogło zabijać, Lucjusz dawno leżałby martwy na środku ich eleganckiego salonu.
-Więcej szacunku do ojca! Nie masz prawa mi się sprzeciwiać. Słyszałem, że Czarny Pan powierzył ci zadanie. Chcę wiedzieć o co w nim chodzi.
-Każdy czegoś chce-powiedział Draco przesłodzonym, pełnym jadu głosem. -Całe szczęście to nie koncert życzeń...
-Dobrze-odparł Lucjusz kiwając głową ze zrozumieniem. -Nie chcesz współpracować, to nie...-warknął, po czym szybkim krokiem doskoczył do Narcyzy. Przycisnął ją sobie do piersi tak, że plecami opierała się o jego tors, po czym przywołując różdżką nóż z kuchni , przystawił go jej do szyi.
-Zostaw ją-poprosił blondyn, a wyraz jego twarzy straciła nieco pewności siebie. Mimo to nie wierzył w to, że ojciec mógłby ją skrzywdzić aż tak bardzo...
-To wyjaw mi szczegóły planu powierzonego ci przez Czarnego Pana!-warknął mężczyzna ze złością. Nóż mocniej przycisnął się do krtani kobiety.

Draco spojrzał w oczy matki z przerażeniem. Po bladych policzkach Narcyzy zaczęły spływać łzy, a on nie miał pojęcia co zrobić. Wydanie planu Lucjuszowi oznaczało koniec, totalną porażkę. Nie wierzył w to, że ojciec byłby wstanie zabić swoją żonę. Owszem nie raz ją krzywdził. Bił czy poniżał ale gdyby chciał ją zabić... zrobiłby to już dawno temu.
-Co jeżeli nie powiem? Naprawdę zamierzasz poderżnąć jej gardło na środku salonu?!-krzyknął wyraźnie zdenerwowany Draco. -Puść ją zanim będziesz żałował.
-Liczę do trzech-powiedział Lucjusz z szaleńczym uśmiechem.
-Jeden...
Teodor, Blaise... Nie mógł tak po prostu wydać planu ojcu. Lucjusz wszystko by zepsuł. Kto wie? Może doprowadziłby nawet do ich śmierci? Nie mógł pozwolić by jego ojciec popsuł wszystkie plany...
-Dwa...
Ze zmarszczonymi brwiami wpatrywał się w matkę. Ojciec jej nie zabije. Nie odważy się...
-Trz...
-Draco nic mu nie mów!-krzyknęła Narcyza cała zalana łzami.
Teraz już wiedział. Nie mógł pozwolić by stała jej się krzywda. Za nic w świecie. Jak w ogóle mógł się zastanawiać?
-Poczekaj-krzyknął, jednak było już za późno. Zdenerwowany odzywką żony Lucjusz, nie zawahał się.

Draco poczuł jak jego serce zamiera. Jak cały jego świat legnie w gruzach. Jak znika wszelka nadzieja, cały sens życia... Ma ochotę krzyczeć, płakać, zabić ojca jednak nie robi nic...
Z otępieniem patrzy jak ojciec przejeżdża nożem po szyi Narcyzy. Jak cała jej biała sukienka błyskawicznie zalewa się szkarłatną krwią. Jak ucieka z niej życie...
W jego stalowoszarych oczach pojawił się szok, rozpacz i szaleństwo... Otworzył usta by coś powiedzieć jednak sam nie miał pojęcia jakie słowa byłyby odpowiednie. Zamiast tego rzucił się na ojca z całej siły kopiąc go w brzuch. A potem zniknął. Teleportował się na tłoczne ulice Londynu.
Tam życie toczyło się dalej. Ludzie rozmawiali, śmiali się czy kłócili...
On nie miał już siły na nic.

                                                                     ***

Blaise siedział przy łóżku nieprzytomnego Teodora, co chwila nerwowo zerkając w stronę Rona Weasley'a. Rudzielec leżał obok, pozbawiony jakichkolwiek oznak życia. Był to dla nich dobry znak. Potter definitywnie przestanie węszyć wokół ich sprawy. Nie ma wsparcia w przyjaciołach. Hermiona jest beznadziejnie zakochana w Malfoy'u, a Ronald ciężko chory i bynajmniej nie zapowiada się by szybko wyzdrowiał.
Z tego co udało mu się podsłuchać, Weasley został otruty miodem w gabinecie Slughorn'a.
Nie miał wątpliwości czyja to sprawka...
Martwił się o Dracona. Gdzie tak długo pałętał się blondyn? Wiedział, że na Nokturnie jest mnóstwo mrocznych atrakcji ale jakoś wątpił by młody Malfoy miał ochotę z nich skorzystać...
Słońce już dawno zaszło. Dochodziła dwudziesta pierwsza, a po Ślizgonie nie było żadnego śladu.
-Blaise!-Pansy wbiegła do Skrzydła Szpitalnego, patrząc na chłopaka z troską. -Co się stało?
-Lena z nim rozmawiała, kiedy nagle stracił przytomność... Powiedz mi, co zrobiliśmy z Draco źle? Cały zabieg był wykonany bez zarzuceń...
-Myślę, że to jego wina-stwierdziła ze smutkiem Pansy. -Gdyby się nie ruszał i tak jak mu kazaliśmy leżał w łóżku, do niczego by nie doszło.
-Czy Draco jakoś się z tobą kontaktował?-spytał Blaise, kiedy dziewczyna usiadła mu na kolanach i zarzuciła mu ręce na szyję.
-Jeszcze nie wrócił?-zdziwiła się, unosząc wysoko brwi. Chłopak jedynie pokiwał przecząco głową.
-Potrzebujemy go. Musimy dowiedzieć się czemu Teodor jest nieprzytomny i co wlał do tego mio...-nie skończył ponieważ drzwi otworzyły się i do sali weszła Hermiona Granger. Jej wzrok nie spoczął jednak na Ślizgonach nawet przez chwilę. Szybko podbiegła do Rona podsuwając sobie krzesło pod jego łóżko.
Złapała za jego bezwładną rękę, a w jej oczach zalśniły łzy.
-Ron...-jęknęła z rozpaczą, wpatrując się w rudowłosego przyjaciela. Po chwili jednak odwróciła się w stronę Blaise i Pansy patrząc na nich morderczym wzrokiem. Zerwała się z krzesła, po czym wyraźnie siląc się na opanowanie podeszła do łóżka Teodora.
-Gdzie jest Malfoy?-spytała, a jej głos przybrał temperaturę bliską najzimniejszych obszarów ziemi.
-My też nie wiemy. Zniknął rano i do tej pory się nie pojawił-odparł Blaise, wzruszając ramionami.
Dziewczyna westchnęła z rezygnacją, po czym opadła na jedno z wolnych łóżek i ukryła twarz w dłoniach.

Nagle do pokoju wbiegły kolejne postacie. Rudowłosa Ginny, pan świata i zbawiciel-Potter, profesor McGonagall i Lavender Brown.
-Mon-Ron!-krzyknęła zrozpaczona dobiegając do łóżka, co Hermiona skwitowała zaciśnięciem pięści.
Blaise przyglądał się temu wszystkiemu z wyraźną intrygą. Czyżby brązowowłosa Gryfonka była zazdrosna o rudego biedaka?
Po chwili nie miał jednak okazji jej się przyglądać, bo kontrolujący wszystko Potter podszedł do niej i obejmując ją ramieniem pomógł wstać.
Potem zaczęło się zamieszanie. Nauczycielka transmutacji próbowała wszystko wyjaśnić, Potter pocieszał Hermionę, Lavender płakała... Jednak on słyszał tylko jeden głos. To Ron Weasley powtarzający podświadomie jedno imię.
-Hermiona.
Czyżby odwieczni przyjaciele zamienili swoją relację na nieco cieplejsze uczucie?